Zelfportret

De afgelopen week een oude schuur geschilderd.

Ik vond een foto, van een schuur en deze sprak mij enorm aan. Het raakte mij om die schuur op die foto te zien, evenals de deur, die iets zegt van mijn naam.  Zo kijkend naar de foto kwamen er herinneringen. Herinneringen aan de oude schuur van mijn opa. Deze had dan weliswaar een andere kleur. 

De schuur stond achter het oude huis, en aan die schuur was een kippenren gekoppeld. Binnenin de schuur rook het toen al muf, vermengd met de geur van de kippenren. Als je de schuur binnenging , kon je de eieren rapen. Dat heb ik heel wat keertjes gedaan, samen met mijn opa.

Die schuur staat er nu nog, nu wat ouder, maar intact. Ik ben er al jaren niet meer in geweest. De laatste keer dat ik er nog een "kijkje" in heb genomen, was die muffe geur nog altijd aanwezig. Deze schuur staat vol met oude zooi.

De schuur die ik geschilderd heb, heeft iets weg van die oude schuur, zoals die er nu nog staat.  En zoals het in het leven gaat met het ouder worden, herinneringen stapelen zich op. Nu doet deze schuur mij niet daar aan denken.

Ik  wil je meenemen naar mijn verhaal.  Zoals ik al schreef, stond deze schuur vol met rommel. Rommel kun je een leven lang verzamelen en opslaan in een schuur.  Rommel kan ook opgeruimd worden. Deze schuur laat iets zien.

Kom gerust binnen door de deur om een kijkje te nemen. Mijn schuur is opgeruimd en aangeveegd. Het ruikt heerlijk, en het laat zien wie ik mag zijn. Mijn schuur mag er zijn.